Nowym motywem architektonicznym jest balkan pełny lub ażurowy. Pojawia się nawy element, nieznanym dotychczas – tralka, jako wypełnienie ażurowe balkonów i attyk Ulubionym motywem renesansu była – arkada, którą stosowano w podcieniach, krużgankach i loggiach. Architektura odrodzenia została stworzona dla człowieka nowej epoki, odpowiadała jego potrzebom, zaspokajała jego ambicje i upodobania. Sztuka odrodzenia odzwierciedliła społeczne tło walki przeciwko średniowiecznej kulturze feudalnej. Będąc ruchem postępowym, zerwała z mistycyzmem i ascetyzmem mrocznych czasów średniowiecza, przeciwstawiając im doczesne sprawy człowieka. Read the rest of this entry »

Przedstawicielem późniejszego renesansu jest Vignola, uczeń i kontynuator kierunku Michała Anioła. Jego dziełem jest kościół jezuicki w Rzymie, który był wzorem wielu kościołów jezuickich. Kościół cechuje układ podłużny nawy środkowej, przykrytej kolebką, z kaplicami w nawach bocznych oraz z kopułą na żaglach na skrzyżowaniu transeptu. W okresie :późniejszego renesansu powstały pałace genueńskie, odznaczające się wspaniałymi rozwiązaniami westybulów. Ze względu na duże nierówności terenu zastosowano w tych westybulach monumentalnie rozwiązane schody w połączeniu z kolumnadami przesklepionymi sklepianiami krzyżowymi, Renesans rozwijał się we wszystkich krajach zachodniej i środkowej Europy. Read the rest of this entry »

Do arcydzieł renesansu francuskiego należą: Dom Franciszka I, Pałac Luwr, Pałac Fontainebleau. Renesans w Polsce. Rozwinął się w czasie panowania Zygmunta I. Król ten ożeniony z księżniczką włoską Boną, sprowadza do Krakowa licznych artystów z Włoch. Kolebką polskiego renesansu staje się Kraków. Read the rest of this entry »

Drugim elementem polskiego renesansu są liczne podcienia w parterach budynków od ulicy lub dziedzińca. Pierwszą budowlę renesansową wznosi się na zamku Wawelskim, przebudowanym (po pożarze) w latach 1516-1537. Na uwagę zasługuje wewnętrzny dziedziniec z dwupiętrowymi krużgankami. Następnie powstają zamki magnackie również z krużgankami. Są to zamki wNiepołomicach, w Szydłowcu, Baranowie i inne. Read the rest of this entry »

Architektami tej epoki poza wymienionymi wyżej Bramantem i Michałem Aniołem są: Antonio da Sangalo starszy (kościół w Montepulciano) , młodszy (Pałac Farnese w Rzymie – , Biblioteka Świętego Marka w Wenecji . Późniejszy okres renesansu można podzielić na: klasyczny i dekoracyjny . Przedstawicielem kierunku klasycznego jest Andrea Palladio. Cechą tego kierunku jest ścisłe przestrzeganie zasad klasycznych, konstruktywność kompozycji i dążenie do monumentalności. Do najciekawszych dzieł Palladia należą w Vicenzie: Willa Rotonda, Pałac Walmarano, Bazylika i Teatr Olimpico. Read the rest of this entry »

Zapoczątkowany przez Michała Anioła dekoracyjny kierunek renesansu, pogłębiony przez Vignolę przez wybudowanie Kościoła Iezarickiego przekształcił się w odrębny styl, zwany barokiem. Okres ten przypada na schyłek XVI wieku (1580) i trwa mniej więcej do połowy XVIII wieku. Słowo barrocco oznacza w języku portugalskim nieregularny lub dziwaczny. Barok szybko się rozpowszechnia w wielu krajach Europy, w szczególności katolickich, (Francja, Niemcy, Hiszpania, Polska), dzięki budowaniu kościołów jezuickich. Stosowanie nowego stylu w wymienionych krajach miało różny przebieg w Anglii, Holandii i krajach skandynawskich, jako krajach protestanckich, wpływy baroku były znacznie słabsze. Read the rest of this entry »

Renesans odznaczał się prostotą, spokojem i konstruktywnością, natomiast barok, zachowując w zasadzie te same elementy architektury klasycznej, wprowadza do koncepcji oszałamiające bogactwo, przepych oraz żywiołowość w gromadzeniu i ustawianiu elementów. Barok monumentalny imponuje wielkością architektury. W okresie tym powstaje wspaniała kopuła kościoła Świętego Piotra w Rzymie, zakończona piękną latarnią. Wybitnymi architektami tego okresu są: Giacomo della Ponta, Carlo Moderna, Lorenzo Bererini, znany z założenia przed kościołem świętego Piotra w Rzymie, ogromnego eliptycznego placu kolumnady stwarzającej ramy dla katedry. w Paryżu Drugi okres baroku malowniczego pozbawia architekturę linii prostych. Read the rest of this entry »

Wody podziemne warstwowe Wody podziemne warstwowe występują jako wody-płynące, stojące lub jako wody pod ciśnieniem (wody artezyjskie). Większość urządzeń wodociągowych jest zaopatrywana w wodę podziemną: wodociągi wiejskie w Polsce w 90010. Natomiast wody podziemne pokrywają ogólne zapotrzebowanie wodociągów w Polsce w, 53%, w Danii – w 100% a w Norwegii tylko w 5%. Objętość rozporządzalnej z danego ujęcia wody gruntowej zależy od rodzaju pokładów i obszaru zasilania. Wydajność ujęć płytkich jest na ogół mała i zmienna. Read the rest of this entry »

Uzyskanie wody jakościowo dobrej z płytkich zbiorników jest niemożliwe, ponieważ fale (do 5 m głębokości) wywołują podnoszenie się mułu i piasku; poza tym w płytkiej wodzie rozwija się bujnie życie biologiczne, ponadto temperatura wody jest zmienna w dużych granicach. Pożądana głębokość zbiornika wynosi 20 m, a jeszcze lepiej 30-40 m. Najodpowiedniejsza głębokość zanurzenia kosza ssawnego do ujęcia wody z jeziora wynosi co najmniej 15 m, lepiej 30- 40 m poniżej zwierciadła wody oraz 3-6 m nad dnem; a to z uwagi na falowanie, czystość wody oraz jej temperaturę. Ujęcie to powinno znajdować się możliwie daleko od brzegu. Np. Read the rest of this entry »

Wodę rzeczną ujmuje się bądź za pomocą przewodu ssawnego umieszczonego w korycie rzecznym, bądź też doprowadza się ją grawitacyjnie do studni zbiorczej, w której umieszczony jest kosz i przewód ssawny. Kanał bądź też przewód doprowadzający wodę do studni należy zaopatrzyć w kraty i zasuwy. Kraty powinny być podwójne: rzadkie (o prześwicie ok. 200 mm) dla ochrony przewodów przed większymi przedmiotami oraz gęste (o prześwicie ok. 20 mm) dla zatrzymania ryb, innych zwierząt i mniejszych przedmiotów. Read the rest of this entry »